...अनि म नयाँ कोठामा सरेँ

A+ A A-

चीनको वुहानबाट गत साल डिसेम्बरयता सुरु भएको कोरोना भाइरस (कोभिड-१९) को संक्रमण नेपालमा पहिलो पटक १० माघ ०७६ मा (जनवरी २४,२०२०) मा पुष्टि भएको थियो । चीनबाट आएका नेपाली विद्यार्थीमा नेपालमा पहिलो पटक कोरोना पोजिटिभ देखिएको थियो । उनी चीनको वुहान युनिभर्सिटीमा पीएचडी अध्ययनरत ३२ वर्षीय नेपाली पुरुष हुन् । विस्तारै अवस्था जटिल बन्दै गएपछि सरकारले गत चैत ११ देखि निषेधाज्ञा जारी गर्‍यो ।

सतर्क रहँदारहँदै पनि कोरोनाको दोस्रो लहरबाट म पनि अछुतो रहन सकिनँ । होटल म्यानेजमेन्ट पढ्ने मेरो कान्छो भाइलाई क्याम्पसले प्रयोगात्मक कक्षा लिनका लागि ग्यान्टोक पठाएको थियोे । भारतमा कोरोनाको दोस्रो लहरले विकारल रूप लिनेे संकेत पाएपछि सत्र (१७) दिनमै भाइलाई होटलले फर्काइदियो । कोठामा तीन (३) दिन बसेपछि मैले घरमा पठाइदिएँ । घरमा पुगेको दुई (२) दिनपछि भाइ बिरामी भयो । भलुवाहीमा झरेर भाइले केही दबाई प्रयोग गर्‍यो ।

भाइ बिरामी भएको चार (४) दिनदेखि बुबा र ममी बिरामी पर्न थाल्नुभयो । भाइलाई दबाईले काम नगरेपछि ममीले लिएर जिल्ला हस्पिटल सिन्धुली आउनुभयो । ममी र भाइ दुवै जनालाई परीक्षण गरियो । बुबाले कोरोनाको पनि परीक्षण गर्ने सल्लाह दिनुभएको थियो । डाक्टरले कोरोनाको औषधि नबनेका कारण जँचाएर खासै फरक नपर्ने तथा आवश्यक औषधि भने लेखिदिनुभएको थियो ।

साथै, उहाँलाई पनि पहिलो लहरमै लक्षण देखिएको र उहाँले पनि नजँचाई औषधि खाएर आराम गरेर निको भएको बताउनुभयो । त्यो दिन ढिला भएकाले ममी र भाइ कोठामै बस्नुभयो र भोलिपल्ट घर जानुभयो ।

दुई दिनपछि अर्थात् १२ वैशाखदेखि मलाई पनि आँखा र टाउको दुख्न सुरु गर्‍यो । हस्पिटलमा नै अलिक असहज भएको महसुस भएको थियोे । म क्याम्पस आउनेजाने गरिरहेकै थिएँ । विस्तारै ज्वरो आउने, जिउ गल्ने, पसिना आउने, जाडो हुने तथा सुक्खा खोकीले सताउन थाल्यो । आफूसँग भएको पैसा सकिएका कारण केही साथीसँग सहयोग मागेँ, नपाएपछि म कोठामै आराम गरेर बसेँ । घरमा भाइलाई बिसेक नभएकाले भलुवाहीमा बुबाले लिएर जानुभयो । अस्पतालले बुबालाई केही औषधि दियो र भाइलाई टाइफोइड र निमोनियाको सम्भावना भन्दै पानी चढाउने, सुई लगाउने तथा वाफ दिने कार्य सुरु भयो ।

हस्पिटल नगएको थाहा पाएपछि बुबाले मलाई गाली गर्नुभयो । सुतेको ठाउँबाट उठ्न पनि नसकिएलाजस्तो भएपछि एक जना साथीको आर्थिक सहयोगमा अर्को साथीलाई लिएर म १६ वैशाखको बेलुका जिल्ला अस्पतालमा उपचारका लागि गएँ । ज्वरो त्यति धेरै नदेखिएकाले कोरोना नै भए पनि डराउनु नपर्ने भन्दै पीसीआर परीक्षण नगरे पनि हुने सल्लाह डाक्टरले दिए । घरमा सबै बिरामी भएकाले र बुबाको दीर्घ रोगका कारण मलाई अलिक डर लाग्यो । मैले हस्पिटलका अध्यक्षसँग पीसीआर परीक्षणका लागि सहयोग गर्न अनुरोध गरे । उहाँले सहयोग गर्ने बताउनुभयो ।

मैले फेसबुकमा केही स्टाटस लेखेका कारण अग्रज व्यक्तिहरूले सहानुभूति दिँदै आर्थिक सहयोग गर्ने वचन दिनुभयो । १७ वैशाखको बिहान अध्यक्षले बोलाउनुभयो र म हस्पिटल पुगेँ । मलाई उभिन गाह्रो भएकाले भुइँमा बसेको थिएँ । पालो आएपछि म स्वाब दिनका लागि म टेण्टभित्र गएँ । प्रोटोकलअनुसार १०० डिग्रीभन्दा तल ज्वरो रहेकाले पीसीआर परीक्षण गर्न नमिल्ने बताइयो । मलाई चित्त बुझेन र फेरि अनुरोध गरेपछि भने मैले स्वाब दिन पाएँ ।

१८ वैशाखमा मेरो पीसीआर परीक्षणको रिपोर्ट पोजिटिभ आएको एसएमएसमार्फत जानकारी पाएँ । त्यसपछि अध्यक्षले मलाई होम आइसोलेसनमा बस्न सल्लाह दिए । त्यहीअनुसार म होम आइसोलेसनमा बसेँ । केही दिनदेखि धेरै निन्द्रा लाग्ने गरेको थियो । त्यस रात बिउँझिए पनि मेरा आँखा खुलेनन् । कतै चटपटाउन सकिनँ । धेरै कोसिसका बाबजुद बल्लतल्ल उठ्न सफल भएँ । जिउ थरर काँपेको थियो । राति भएका कारण कसैलाई खबर गर्ने कुरा पनि भएन । उज्यालो भएपछि मलाई गाह्रो भएको कुरा अध्यक्षलाई सुनाएँ र सहयोगका लागि आग्रह गरेँ ।

अध्यक्षले एम्बुलेन्स पठाइदिएपछि १९ वैशाखको साँझ म हस्पिटलको कोभिड वार्डमा भर्ना भएँ । अस्पतालमा नर्सबाट मेरो ज्वरो र अक्सिजन परीक्षण भयो । केही दबाई खान दिए । सुई लगाइदिए । अक्सिजन लगाइदिए । भोलिपल्ट दिउँसोसम्म डाक्टर नदेखिएकाले अन्य बिरामीसँग सोधपुछ गर्दा कहिलेकाहीँ मात्र डाक्टर आउने बताए । बिरामीको चाप धेरै भएकाले डाक्टरको उपस्थिति कम भएको भनी केही व्यक्तिले सुनाए । बिरामीले उपचार पाउने अधिकार भएको कुरा उठाउन थालेपछि डाक्टरको उपस्थिति बाक्लियो । सुक्खा खोकी बेस्सरी लागेको थियो । पखाला पनि चलेको थियोे । केही खानेबित्तिकै उल्टी हुन्थ्यो । २२ वैशाखसम्म चार दिनसम्म मैले अक्सिजन लिनुपर्‍यो ।

योबीचमा नै बुबालाई गाह्रो भएकाले नेताहरूको सहयोगमा जिल्ला अस्पताल ल्याइयो । अस्पतालले दुई दिन वाफ दिएर केही औषधि दिँदै स्वाब लिएर डिस्चार्ज गरिदियो । बुबा घर पुग्नुभएको दुई दिनपछि बुबाको रिपोर्ट पनि पोजिटिभ नै आयो ।

९ जेठमा म फेरि सदरमुकाम आएँ । घरबेटीसँग कोठामा बस्ने अनुमति मागेँ । सबैलाई नेगेटिभ आएको हो भने बस्नू भन्नुभयो । म कोठामा बसेँ तर वातावरण अर्कै भएको थियो । घरबेटी तथा छिमेकीहरू सबै मदेखि तर्किन्थे ।

२२ वैशाखमा नै अक्सिजन छुटेपछि हस्पिटलले मलाई डिस्चार्ज गर्न खोज्यो । मैले अस्वीकार गरेपछि २३ वैशाखमा माथि कोभिड अस्पतालमा सिफ्ट गरियो । अक्सिजन लगाउन्जेल केही खाँदा उल्टी हुने गरे पनि अक्सिजन निकालिसकेपछि सहज हुँदै थियोे । बुबाले राति धेरै छाती दुखेकाले हस्पिटल आउने बताउनुभयो । मैले हस्पिटलको वातावरण बुझिसकेकाले नआउन अनुरोध गरेँ । अस्पतालले २५ वैशाखमा डिस्चार्ज गर्नका लागि आफन्त बोलाउन भन्यो । घर जानुपर्ने र कोठामा पनि विविध समस्या भएकाले मैले अस्वीकार गरिदिएँ । पछि अध्यक्षले उसको आफन्त म हुँ भनेपछि मैले केही बोल्न सकिनँ र डिस्चार्ज भएर कोठामा आएँ । कोठामा आउँदा घरबेटीले गेटमा लगाएको ताला खोल्नै मान्नुभएन । मैले प्रमुख जिल्ला अधिकारीलाई खबर गरेँ । उहाँले पुलिस फोर्स नै पठाउनुभएछ ।

साथीहरू र छरछिमेकी पनि जम्मा भए । जे कारबाही भोग्न पनि तयार तर नेगेटिभ रिपोर्ट नल्याई बस्न नदिने घरबेटीले अडान लिए । प्रमुख जिल्ला अधिकारीले भोलिपल्ट स्वाब परीक्षण गराउने वचन दिएपछि सबैको सल्लाहबमोजिम म फेरि २५ वैशाखदेखि १ जेठसम्म पीसीआर चेक हुने आशामा कोभिड हस्पिटलमा बसेँ । यहाँ बस्दा मैले धेरै समस्या देखेँ । चित्त नबुझ्ने कुरामा म बोलिहाल्ने भएकाले मलाई अस्पतालमा सबैले छुच्चो भन्न थालिसकेका थिए । मैले बोलेकै कारण कति बिरामीलाई सहजीकरण भएको थियो भने कर्मचारी दिक्क पनि मानिरहेका थिए ।

पीसीआर चेक नुहुने भएपछि म १ जेठमा एम्बुलेन्समा घरतर्फ लागेँ । उकालो, त्यैमाथि कच्ची सडक देखेपछि आधी बाटोबाटै एम्बुलेन्स फर्कियो । मैले हिँडेर जाने प्रयत्न गरेँ । अलिकति हिँड्नेबित्तिकै मेरो शरीर काँप्न थाल्यो । म भुइँमा थचक्क बसेँ । केही छिनपछि एउटा ट्रयाक्टर आयो र त्यसैमा घर गएँ ।

पीसीआर परीक्षण नगरिएका भाइ र ममीलाई सञ्चो भइसकेको थियोे । बुबालाई छाती दुख्ने र जिउ गल्ने निको भएकै थिएन । बुबा घरिघरि ज्वरो जाँचिरहनुहुन्थ्यो । मेरो परिवारका सबैको मनमा कोरोनाको त्रासले बास बसिसकेको थियो । मलाई पहिलो पटक घर घरजस्तो नभएको महसुस भयो । कोरोनाप्रतिको मानसिकता परिवर्तन नगराए मेरो परिवारमा अन्य घटना पनि हुन सक्ने महसुस गरेँ । विस्तारै घरमा पहिलेकै जस्तो वातावरण बनाउन सफल पनि भएँ ।

९ जेठमा म फेरि सदरमुकाम आएँ । घरबेटीसँग कोठामा बस्ने अनुमति मागेँ । सबैलाई नेगेटिभ आएको हो भने बस्नू भन्नुभयो । म कोठामा बसेँ तर वातावरण अर्कै भएको थियो । घरबेटी तथा छिमेकीहरू सबै मदेखि तर्किन्थे । घरबेटीले मलाई अस्वीकार गरेको महसुस भएपछि म १७ जेठमा नयाँ कोठामा सरेँ । हामी अहिले सबै जना कोरोना जित्न सफल भइसकेका छौँ । पहिलेकै‌ दैनिकीमा फर्किएका छौँ ।

मलाई सकस परेको बेला सहयोग गर्नुहुने सहयोगी हातहरू र स्वास्थ्यलाभको कामना गर्नुहुने सबै महानुभावप्रति म हृदयदेखि नै आभार प्रकट गर्छु । कोरोना माहामारीका विषयमा सामाजिक सञ्जालमा भेटिएका सबै कुरा सत्य नहुन सक्छन् । सबैभन्दा पहिले वास्तविकता थाहा पाउन जरुरी हुन्छ । कोरोनाको औषधि बनिसकेको छैन । भ्याक्सिन लाउँदैमा कोरोना नलाग्ने होइन । भ्याक्सिनले शरीरको रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता मात्र वृद्धि गर्ने हो । हुन त तेस्रो लहरसम्म कोरोनाबाट कोही पनि अछुतो नरहन सक्छन् । यसबाट बच्ने भनेको दूरी कायम गरेर नै हो भन्ने पररमाणित नै भइसकेको छ ।

यो भाइरसले प्राय:जसो श्वास नलीमा आक्रमण गर्ने गर्दछ । कोरोना लाग्नेबित्तिकै मान्छे मर्दैन, मर्नेहरू प्राय: रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता न्यून भएका र ठूला दीर्घरोगी नै छन् । सामाजिक दूरी कायम गर्ने, मास्क लगाउने, मान्यता प्राप्त स्यानिटाइजर प्रयोग गर्ने, सरसफाइमा विशेष ध्यान दिने, पोसिला खानेकुरा खाने गरे अवश्य पनि यसले हत्तपत्त आक्रमण गरिहाल्न सक्दैन ।

कोरोना संक्रमण भइहालेमा श्वास प्रश्वासमा विशेष ध्यान दिऊँ । अक्सिजनको कमी भएमा हस्पिटल जाऊँ, नत्र घरमा नै योग, ध्यान, ब्यायाम, प्रणायाम गरौँ । खानपानमा एकदमै ध्यान दिऊँ । कोरोना संक्रमितलाई सबैभन्दा ठूलो औषधि आफन्तको हेरचाह र माया हो । कोरोनाका बिरामीलाई छि:छि: दुरदुर नगरौँ ।

हामीले परिवारमा सानासाना कुरामा ख्याल गरेनौँ भने मानसिकता नकारात्मक बन्न सक्छ । त्यसैले हरेक कुरामा सकारात्मक बनिदिऊँ । स्वास्थ्यकर्मी साथीहरूले महामारीमा अग्रपंक्तिमा रहेर काम गर्नुहुन्छ । सम्पूर्णमा मेरो उच्च सम्मान छ । तपाईंहरूको आँखामा, शब्दमा बिरामीले आफ्नो जिन्दगी देखिरहेका हुन्छन् । बिरामीको अगाडि के बोल्ने, कस्तो व्यवहार गर्ने भन्नेमा विशेष ध्यान पुगोस् ।

सञ्चारमाध्यमहरूले पनि सरकारको निर्देशनलाई पालना गर्दै गलत समाचार प्रस्तुत नगरे कोरोना नियन्त्रणमा योगदान पुग्न सक्छ । त्यस्तै, पुराना अनावश्यक कार्यक्रम केही समयका बन्द गरेर नयाँ र सकारात्मक ऊर्जा मिल्ने कार्यक्रमहरू सञ्चाल गर्दा राम्रो हुन्छ ।

यो विषम परिस्थितिमा एक नागरिकले अर्को नागरिकलाई आफ्नो क्षमताले भ्याएसम्मको सहयोग गर्नु वाञ्छनीय हुन्छ । महामारीको मौका पारेर कसैले पनि नाजायज फाइदा नउठाऔँ । एकअर्काको सरसहयोगमा हातेमालो गर्दै अगाडि बढ्यौँ भने अवश्य पनि कोरोनालाई हामीले जित्न सक्नेछौँ ।धन्यवाद !

प्रकाशित मिति: मंगलबार, असार २२, २०७८ १९:०२