Shilapatra शिलापत्र - खबरको स्थायी ठेगाना

AIP

AIP

Medhavi

Medhavi

सुशील लामा

सुशील लामा

बा ! (कविता)

बा ! (कविता) बा को निम्ति न गित लेख्नेले गितै लेखे न धुन भर्नेले सुर पर्गेले । किन हो कुन्नी ? बा सधैँ ओझेलमा परे । ३१ जेठ, २०८२

नौली

नौली थाहा छैन उनी के गर्दै छन् आजकल । तर, मेरी छोरी मेरो मनमा छिन् । अहिले उनी मेरै छत्रछायामा छिन् । मेरी दिदीसँग बस्छिन्, पढ्छिन् । अहिले अबोध छिन् । एक दिन ठूली हुन्छिन् र बुझ्नेछिन् बाआमाको अधुरो कहानी । १० जेठ, २०८२

परदेशमा हराएको जिन्दगी

परदेशमा हराएको जिन्दगी अब अन्तिम शाश्वत् सत्य मृत्युलाई आगमनका निम्ति दियो बालेर पर्खिरहेको चिहान डाँडाको चिता सम्झेर बाँच्नु विवश हुँदै छ मन बुझाउन सिपालु भएको छ एउटा परदेशमा हराएको जिन्दगी । २० वैशाख, २०८२

मौन छु

मौन छु थुप्रै अनिदा रातहरू मिलेर ऐनाअगाडि उभिँदा आफैँलाई तर्साउने भएको छु आफ्नो रूप आफैँलाई बोल्न आउँछन् बोल्न रुचाउनेहरू ३० चैत, २०८१

आँगन डिलमा फूल फुल्दैन अचेल

आँगन डिलमा फूल फुल्दैन अचेल पहिले-पहिले ए बूढी ! अब त उठ न हो उठ, उज्यालो हुन लागिसक्यो आजभोलि ए बूढी अब त सुत न हो सुत उज्यालो हुन लागिसक्यो जीवन यस्तो हुँदो रहेछ उठे सुत्न नसक्ने, सुते उठ्न नसक्ने ९ चैत, २०८१

आँसुको श्राप लाग्ला है

आँसुको श्राप लाग्ला है अप्ठ्यारो प्रवासी दिनचर्याले रातभर–रातभर आँखा रुझाउन विवश छन् परको पराइ मुलुकमा ए सरकार ! उनी मात्रै होइन उनीजस्तै हरूको आँसुको श्राप लाग्ला है । १७ फागुन, २०८१

सम्झिरहेको छ

सम्झिरहेको छ छोड्न नचाहेको तर छोड्न बाध्य भएका जलेर खरानी हुन मात्र बाँकी रहेका घाइते मनहरूले बिर्सन नसकेर सम्झिरहेका छन् । ३ फागुन, २०८१

बखतेको बेल्चा (कविता)

बखतेको बेल्चा (कविता) निरीह बखते आफ्नैहरूबाट भयो अपहेलनाको सिकार पौँठेजोरी गर्नुको साटो सहनशीलताको आज्ञाकारी बनेर छोडिदियो आफूभन्दा आफ्नै प्रिय घरबार १२ माघ, २०८१

म भ्यु टावर ! (कविता)

म भ्यु टावर ! (कविता) ममाथि तिम्रा नेताहरूको अकुत कृतज्ञता परेको छ मैले क्रसर उद्योगी नेतोको छेउ-छाउलाई गजबको फाइदा दिलाएको छु डण्डी र सिमेन्टवालाको दिन फिराएको छु सौदाबाजी गर्न जान्ने ठेकेदारको जिन्दगी मालामाल बनाएको छु, २० पुस, २०८१

जीवन र मान्छेहरू

जीवन र मान्छेहरू मान्छेहरूले आ-आफ्नै प्रकारको परिभाषा ओकल्छन् । मान्छेहरूले जीवनका बारेमा । कोही जीवनलाई यात्रा भन्ने गर्छन् । कोही जीवन भनेको संघर्ष हो भन्ने गर्छन् । ६ पुस, २०८१

ओ परदेशी !

ओ परदेशी ! ओ परदेशी ! तिम्रो गैरीखेतमा धान होइन काँसघारी मौकाएको छ तिम्रो बारीका पाटाहरूमा मकै र जुनेली होइन निगालो र मालिङ्गो मौलाउँदै छन् १५ मंसिर, २०८१

मेरो अजम्मरी प्रित

मेरो अजम्मरी प्रित मैले तनभरि बोकेको छु– चौँरी देउरालीको सिरेटो मनभरि फुलाएको छु- भान्सेडाँडा /लम्बडी डाँडाको रातो गुराँस नसा–नसामा बगाएको छु– ठाँणा डाँडाको लहर मुटुमा छचल्काएको छु– मादे खोलाको पानी हो, पलाञ्चोक ! मेरो भौतिक देह यता भए पनि मैले मुटु उतै छोडेर आएको छु । १ मंसिर, २०८१

घर छोडेर टाढिएकाहरूको दसैँ-तिहार (कविता)

घर छोडेर टाढिएकाहरूको दसैँ-तिहार (कविता) चर्को स्वरमा बज्ने सिरानीको अलार्मसँगै पुग्ने गरी सुत्न नपाएको अनिदो रातमा देखिने तन्द्रा र सपनाहरूमा दसैँ, तिहार, मेला, महोत्सव मीठा सपनाहरू बनेर आइन्छ । हो आमा ! यस्तै हुन्छ परदेशीको दसैँ अनि तिहार । २४ असोज, २०८१

आधा बाटोमा अस्ताएकी जुनी !

आधा बाटोमा अस्ताएकी जुनी ! चिसो मौसम र हिमपातको असरले जुनीलाई बिरामी बनायो । चिसो गढेर इन्तु न चिन्तु भइन् । अवैध बाटोहुँदै हिँडेका कारणले तत्काल कुनै अस्पतालमा लगेर उपचार गर्न सम्भावना थिएन । लगभग स्लोभाकियाको सिमाना काटेर अस्ट्रियाको भूमि टेक्ने बेलामा उनको बिमारी मृत्युमा परिणत भयो । २९ भदौ, २०८१

वर्गीय शोक

वर्गीय शोक भुइँमान्छेको निम्छरा र निरीह सम्बन्धहरू केही थान मसिना सपनाहरू र साथमा नपाइने भर र भरोसाहरू बने स्तब्ध खोलाछेउको बगरजस्तै उनीहरूको मृत्यु जिल्ला कार्यालयका लागि केवल बन्छ केही थान तथ्याङ्क १२ साउन, २०८१

घर फर्की आएको परदेशीको पीडा

घर फर्की आएको परदेशीको पीडा झरीपछिको आकाशझैँ खुलेर आधा दशकपछि फर्कँदै छ, ऊ आफ्नो घर ८ असार, २०८१

अरबको गृष्म ॠतु

अरबको गृष्म ॠतु ५० डिग्रीभन्दा माथिको तापक्रमा जलेर जीवनले अग्नि परीक्षा लिँदै छ वेदनाले भरेको सत्य कथा उजाड मरुभूमि बालुवामा कोर्दै छु रगतपसिनासँग साटेको रेमिट्यान्सले देशको आर्थिक प्राण धान्दै छ २६ जेठ, २०८१

पार्थिव शरीरको पर्खाइ

पार्थिव शरीरको पर्खाइ छोरा मेरो मृत्यु भयो चाहेर पनि पर्खन सकिनँ तिमीलाई थाहा थियो मृत्यु शाश्वत् सत्य हो त्यो शाश्वत् सत्यले मलाई अँगाल्यो ५ जेठ, २०८१

मृत्युपछि चिनिएकी नौली

मृत्युपछि चिनिएकी नौली टुटेको-फुटेको भाग्यमा नभेटिने खुसीहरू खोज्दै जीवनभरि एक्ली भएर बाँची एक्लोपनमा उनी कहिल्यै एक्ली भइनन् उनीसँग सधैँ-सधैँ साथ थियो, शिशुकालमै आमाले छोडेर गएको । सम्झनामा हरदम आइरहने मीठो याद। १० चैत, २०८०

1 2 Next